''ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ'': Ήλιος και μυθο-λογία αυτού

Στην πρώιμη Ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο ο Όμηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιός του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Έχει δύο αδελφές, την θεά του φεγγαριού Σελήνη και της θεά της αυγής Ηώ. Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος “ηλιακός θεός”, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις.

Ελληνική μυθολογία

Η γνωστότερη ιστορία στην οποία συμμετέχει ο Ήλιος είναι αυτή του γιού του Φαέθοντα, ο οποίος σκοτώθηκε οδηγώντας το ηλιακό άρμα.
Ο Ήλιος αναφερόταν μερικές φορές και με το επίθετο Ήλιος Πανόπτης (αυτός που βλέπει τα πάντα). Ο Ήλιος λατρευόταν σ’ολόκληρη την Πελοπόννησο, και ιδιαίτερα στη Ρόδο (το νησί πιστευόταν πως το ανέσυρε από τη θάλασσα ο Ήλιος), όπου κάθε χρόνο διοργανώνονταν γυμναστικά πρωταθλήματα προς τιμήν του. Σ’αυτόν ήταν αφιερωμένος και ο Κολοσσός της Ρόδου.
Ο Ήλιος απεικονιζόταν συχνά ως φωτοστεφανωμένος νεαρός σε άρμα, φορώντας έναν μανδύα και με μία υδρόγειο και ένα καμουτσίκι. Οι κόκορες και οι αετοί συνδέονταν με τον Ήλιο.
Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας και το επιζόν πλήρωμά του καταφτάνουν σε ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό ήλιο, το οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίων αντί για Ήλιο.Εκεί φυλάσσονταν τα ιερά κόκκινα Βόδια του Ήλιου. Παρόλες τις προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του ασεβώς σκότωσαν και έφαγαν μερικά από αυτά. Οι φύλακες του νησιού, κόρες του Ήλιου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο τους και όλους τουα άντρες εκτός από τον Οδυσσέα.

Ο Ήλιος και το άρμα του σε κρατήρα του 435 π.Χ.
Από το Βρετανικό μουσείο, Λονδίνο.

Ρωμαϊκή μυθολογία

Ο αντίστοιχος του Ήλιου στην Ρωμαϊκή μυθολογία ήταν ο Σολ ( SOL ). Λατρευόταν ως Σολ Ιντίγκες.
Ο Αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος εισήγαγε από την Συρία τον Σολ Ινβίκτους (“ο ανίκητος θεός”).

Ήλιος και Απόλλωνας

Ο Απόλλων όπως παρουσιάζεται στον Όμηρο, με ασημένιο (και όχι χρυσό) τόξο δεν έχει ηλιακά χαρακτηριστικά. Αλλά μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους ο Απόλλωνας είχε συνδεθεί στενά με τον ήλιο θρησκευτικά. Το επίθετό του Φόιβος επιδόθηκε αργότερα από τους Λατίνους ποιητές και στον θεο-ήλιο Σολ.
Οι παλαιότερες αναφορές στον Απόλλωνα ως ταυτοποιημένο μερικές φορές με τον θεό ήλιο εμφανίζονται στα επιζώντα αποσπάσματα του έργου του Ευριπίδη Φαέθων. Σ’ ολόκληρο το έργο ο Ήλιος φαίνεται να παρουσιάζεται ως ξεχωριστός από τον Απόλλωνα αλλά σε έναν λόγο κοντά στο τέλος του έργου η Κλυμένη, μητέρα του Φαέθοντα, θρηνεί το χαμό του παιδιού της από τον Ήλιο τον οποίο οι άνθρωποι ορθώς αποκαλούν Απόλλωνα (το όνομα Απόλλων εδώ κατανοήθηκε με τη σημασία Απολλύων “Καταστροφέας”).
Η ταύτιση έγινε κοινός τόπος σε φιλοσοφικά κείμενα και εμφανίζεται στα γραπτά του Παρμενίδη, Εμπεδοκλή, Πλουτάρχου και του Κράτη Θηβών μεταξύ άλλων ενώ εμφανίζονται και σε μερικά Ορφικά κείμενα. Ο Ψευδο-Ερατοσθένης γράφει για τον Ορφέα:

Αλλά έχοντας πάει κάτω στον Άδη για τη σύζυγό του και βλέποντας τι είδους πράγματα υπήρχαν εκεί, δεν συνέχισε να λατρεύει τον Διόνυσο, από τον οποίο ήταν γνωστός, αλλά πίστευσε πως ο Ήλιος είναι ο μεγαλύτερος των θεών, ο Ήλιος στον οποίο επίσης απευθυνόταν ως Απόλλωνα. Ξυπνώντας κάθε νύχτα γύρω στα χαράματα και ανεβαίνοντας στο βουνό Παγκαίον περίμενε την ανατολή του ηλίου, ώστε να τον δεί πρώτος. Γι’αυτό, ο Διόνυσος, νευριασμένος μαζί του, έστειλε τις Βασσαρίδες, όπως αναφέρει ο Αισχύλος ο τραγωδός. Τον ξέσκισαν και διασκόρπισαν τα μέλη.

Ο Διόνυσος και ο Ασκληπιός ταυτοποιούνται επίσης μερικές φορές με αυτόν τον Απόλλωνα Ήλιο. Αλλά στα μυθολογικά κείμενα ο Απόλλωνας και ο Ήλιος είναι σχεδόν παντού ξεχωριστοί. Ο θεός-ήλιος, ο γιός του Υπερίωνα, με το ηλιακό του άρμα, αν και συχνά αποκαλείται Φοίβος δεν αποκαλείται Απόλλωνας εκτός από σκόπιμες μη-παραδοσιακές ταυτοποιήσεις. Οι Ρωμαίοι ποιητές συχνά αναφέρονταν στον θεό ήλιο ως Τιτάν.

Ο Ήλιος και η επιστήμη αυτού

Ο ήλιος μας αποτελείται ως επί το πλείστον από το υδρογόνο (70%), το ήλιον (28%) και το υπόλοιπο 2% από βαρέα στοιχεία. Είναι επίσης ένα κίτρινο νάνος αστέρας. Φυσικά είναι το μόνο αστέρι αρκετά κοντά μας, ώστε να εξετάσουμε τα εξωτερικά και τα εσωτερικά στρώματά του λεπτομερώς.

Ο Ήλιος είναι το μόνο άστρο που επηρεάζει φανερά τη ζωή μας, όχι μόνο την ημέρα αλλά και τη νύκτα, με ηλιοφάνεια αλλά και τις νεφοσκεπείς ημέρες.

Η ακτινοβολία του Ηλίου παρέχει σχεδόν όλη την ενέργεια που χρησιμοποιούμε στη Γη. Ακόμη και ο άνεμος και τα νέφη είναι αποτέλεσμα της επίδρασης της ηλιακής ενέργειας στη Γη. Από την ηλιακή ακτινοβολία προέρχεται η αιολική ενέργεια, ο κύκλος του νερού, η βιολογική ενέργεια, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, ο άνθρακας και σχεδόν όλη η ενέργεια στο ηλιακό σύστημα. Εξαίρεση αποτελεί η πυρηνική ενέργεια που παράγεται από χημικά στοιχεία που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα εκρηκτικών φαινομένων που έγιναν κατά τον θάνατο ορισμένων μεγάλων άστρων.

Ο Ήλιος είναι ένας συνηθισμένος νάνος αστέρας δεύτερης γενιάς που παράγει ενέργεια από σύντηξη υδρογόνου στο εσωτερικό του. Πιο συγκεκριμένα με την αλυσιδωτή αντίδραση πρωτονίου-πρωτονίου, με την οποία καταναλώνει το υδρογόνο του με ένα ρυθμό 4.000.000 τόνων, ανά δευτερόλεπτο, παράγοντας ήλιο.

Ο Ήλιος, οι πλανήτες, οι κομήτες και οι μετεωρίτες αποτελούνται από την ίδια αρχική ύλη με την ίδια περίπου αναλογία χημικών στοιχείων, με εξαίρεση τα ελαφρά στοιχεία, υδρογόνο και ήλιο που αφθονούν στον ήλιο και στους τέσσερις γίγαντες πλανήτες.

Ο ήλιος είναι άστρο δεύτερης γενεάς που σημαίνει ότι κάποιο από το υλικό του προήλθε από τα προηγούμενα αστέρια. Μερικά αστέρια στο γαλαξία μας είναι τόσο παλιά όσο το Σύμπαν περίπου, δηλαδή κοντά 13,7 δισεκατομμυρίων ετών. Αντίθετα, ο ήλιος μας είναι μόνο 4,6 δισεκατομμυρίων ετών.

Τα πρώτα άστρα αποτελούνταν μόνο από υδρογόνο και ήλιο που προήλθαν αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Αυτά τα άστρα ονομάζονται πρώτης γενιάς αστέρια. Αν και το υδρογόνο είναι επίσης το κύριο συστατικό του ήλιου, αυτός περιλαμβάνει και βαρύτερα στοιχεία, όπως ο άνθρακας, το άζωτο, και το οξυγόνο. Αυτά τα στοιχεία σχηματίστηκαν στο εσωτερικό της πρώτης γενιάς αστέρια που έζησαν και πέθαναν προτού ο ήλιος να γεννηθεί. Όταν αυτά τα ογκώδη, βραχύβια αστέρια κατανάλωσαν τα εσωτερικά καύσιμά τους, εξερράγησαν και εκτίναξαν τα βαρύτερα στοιχεία στο διαστρικό διάστημα. Ο ήλιος λοιπόν που σχηματίστηκε από αυτό το υλικό λέγεται αστέρι δεύτερης γενιάς.

Μία ασυνήθιστη όψη του Ήλιου από σύνθεση εικόνων του στο ορατό φως και στις ακτίνες - Χ.
Οι σκούρες περιοχές μπορεί να είναι λαμπρές στο ορατό φως, αλλά ήρεμες και σκοτεινές στα μήκη κύματος των ακτίνων - Χ.
Τον Ήλιο περιβάλλει το αραιό αλλά πολύ θερμό στέμμα.

Ο ήλιος και οι πλανήτες στο ηλιακό σύστημά μας σχηματίστηκαν όταν κατέρρευσε ένα περιστρεφόμενο νέφος σκόνης και αερίου στο διάστημα, ή έγινε συμπύκνωση, λόγω της βαρυτικής έλξης μεταξύ των σωματιδίων στο νέφος. Μια έκρηξη σουπερνόβας στην περιοχή αυτού του νεφελώματος μπορεί να είχε προκαλέσει την κατάρρευση, ή μια τυχαία διακύμανση στην πυκνότητα του νέφους και έτσι μπορεί να είχε αρχίσει τη διαδικασία σχηματισμού.

Τα άτομα του νεφελώματος - που κινούνταν με χαοτικό τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις - κάποια στιγμή απέκτησαν τέτοια κατεύθυνση που έδωσε στο νέφος αυτό μια μικρή αλλά συγκεκριμένη φορά περιστροφής. Όταν η ταχύτητα της περιστροφής ήταν μικρή η βαρύτητα κατόρθωσε να τα τραβήξει προς το κέντρο όπου σχηματίστηκε το άστρο. Όταν όμως η ταχύτητα των μορίων ήταν μεγάλη συγκρατήθηκαν στις τροχιές τους κι έτσι, το ακανόνιστο διαστρικό νέφος πήρε σιγά-σιγά τη μορφή ενός περιστρεφόμενου αεριώδη δίσκου. Από τη μία άκρη ως την άλλη, ο περιστρεφόμενος δίσκος είχε διάμετρο δύο περίπου τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, και με την πάροδο του χρόνου στα εξωτερικά του στρώματα δημιουργήθηκαν μικρότερες δίνες και ζώνες.

Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν από τότε και οι υπερθερμασμένες σφαίρες των πλανητών άρχισαν να κρυώνουν. Σιγά-σιγά η πίεση του ηλιακού φωτός έδιωξε μακριά τα υπολειπόμενα αέρια, ενώ τα υλικά που είχαν παραμείνει σε τροχιά γύρω από τους πλανήτες συμπυκνώθηκαν σχηματίζοντας τους δορυφόρους τους. Κοντά στον Ήλιο τα υλικά ήταν λιγότερα, και έτσι σχηματίστηκαν μικρότεροι πλανήτες. Πιο μακριά, οι μεγαλύτερες μάζες των πλανητών κατόρθωσαν να συγκρατήσουν τα ελαφρά αέρια από υδρογόνο και ήλιο που σχημάτιζαν το γενεσιουργό νεφέλωμα, και μετετράπησαν έτσι σε αεριώδεις γίγαντες. Τα αέρια και η σκόνη που απέμειναν όμως δεν κατέληξαν όλα στους πλανήτες, σχηματίζοντας έτσι τους αστεροειδείς και του κομήτες που παίζουν το ρόλο του 'αλήτη' ανάμεσα στις τροχιές των πλανητών.

Στο μεταξύ, ο πυρήνας του νέφους είχε φτάσει τη θερμοκρασία των 15 εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου. Οι πυρηνικές αντιδράσεις είχαν ήδη αρχίσει να μεταστοιχειώνουν το υδρογόνο σε ήλιο και να μετατρέπουν, κάθε δευτερόλεπτο, 4 εκατομμύρια τόνους ύλης σε ενέργεια. Οι διάφορες ζώνες υλικών που είχαν σχηματιστεί γύρω από τον Ήλιο άρχισαν σιγά-σιγά να συμπτύσσονται και να συμπυκνώνονται, σχηματίζοντας μικρές και μεγάλες υπέρθερμες αεριώδεις σφαίρες που κουβαλούσαν πίσω τους, σαν τεράστιοι κομήτες, τα υπολείμματα των αερίων από τα οποία σχηματίστηκαν. Τα σχηματιζόμενα σώματα δεν απέκτησαν ποτέ την κατάλληλη μάζα για να λάμψουν κάποτε σαν άστρα, κι έτσι το μεγάλωμά τους σταμάτησε, παρέμειναν σκοτεινά και έγιναν πλανήτες

Όταν ο ήλιος έφθασε στο παρόν μέγεθός του - περίπου 4,6 δισεκατομμύρια έτη πριν - ήταν αρκετά καυτός στο εσωτερικό του για να ξεκινήσουν οι πυρηνικές αντιδράσεις που θα τον έκαναν να φλέγεται. Ο ήλιος όμως δεν μπορεί να λάμπει για πάντα, επειδή κάποτε θα καταναλώσει τα καύσιμά του. Οι πυρηνικές αντιδράσεις έχουν μετατρέψει μέχρι σήμερα περίπου το 37% του υδρογόνου σε ήλιο στο κέντρο του. Οι αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο πυρήνας του ήλιου θα τελειώσει το υδρογόνο σε περίπου 7 δισεκατομμύρια έτη.

Ο ήλιος εκπέμπει ενέργεια ίση με 386 δισεκατομμύρια Μegawatts και κάθε δευτερόλεπτο 700.000.000 τόνοι υδρογόνου μετατρέπονται σε 695.000.000 τόνους ηλίου και 5.000.000 τόνους σε ενέργεια με τη μορφή ακτίνων γάμμα. Καθώς ταξιδεύει προς την επιφάνεια η ακτινοβολία συνεχώς απορροφάται και επανεκπέμπεται σε ολοένα μικρότερη θερμοκρασία έτσι ώστε όταν φτάσει στην επιφάνεια να γίνει κυρίως ορατή ακτινοβολία. Για το 20% τουλάχιστον στο δρόμο της προς την επιφάνεια η ενέργεια φέρεται περισσότερο μέσω μετάδοσης παρά με ακτινοβολία.

Ο ήλιος θα γίνεται σταθερά φωτεινότερος καθώς θα περνάει ο χρόνος και θα συσσωρεύεται στον πυρήνα του ολοένα και περισσότερο ήλιο. Όμως μπορεί το υδρογόνο να ελαττώνεται, αλλά ο πυρήνας του ήλιου πρέπει να συνεχίσει να έχει αρκετή πίεση ώστε να μην καταρρεύσει. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να το κάνει είναι να αυξηθεί η θερμοκρασία του. Η αύξηση της θερμοκρασίας αυξάνει το ρυθμό με τον οποίο συμβαίνουν οι πυρηνικές αντιδράσεις και έτσι ο ήλιος γίνεται φωτεινότερος. Σε 3 δισεκατομμύρια έτη, ο ήλιος θα είναι αρκετά καυτός ώστε να εξατμιστούν οι ωκεανοί της Γης. Σε τέσσερα δισεκατομμύρια έτη από τότε, ο ήλιος θα έχει καταναλώσει όλο το υδρογόνο του και θα φουσκώσει σαν μπαλόνι, μετατρεπόμενος προς ένα γιγαντιαίο άστρο που θα καταπιεί τον Ερμή. Σε αυτό το σημείο της ζωής του, ο ήλιος θα είναι ένας ερυθρός γίγαντας.

Ο ήλιος θα είναι τότε 2.000 φορές φωτεινότερος από ό,τι είναι τώρα, και αρκετά καυτός ώστε να λειώσει τους γήινους βράχους. Τότε το εξωτερικό ηλιακό σύστημα θα γίνει θερμότερο και πιο κατοικήσιμο. Τα παγωμένα φεγγάρια των γιγαντιαίων εξωτερικών πλανητών μπορούν να θερμανθούν αρκετά ώστε να καλυφθούν από νερό αντί με πάγο.

Όταν ο ερυθρός γίγαντας ήλιος μας καταναλώσει και τα τελευταία του καύσιμα, δεν θα είναι σε θέση πλέον να υποστηρίξει το βάρος των εσωτερικών στρωμάτων του, και θα αρχίσουν να καταρρέουν προς τον πυρήνα, παράγοντας τελικά ένα μικρό, πυκνό, ψυχρό άστρο, που ονομάζεται λευκός νάνος. Ο ήλιος θα έχει έπειτα σχεδόν την ίδια ακτίνα με τη Γη, αλλά αυτό θα είναι περισσότερο πυκνό και με περισσότερη μάζα από τη Γη. Ο ήλιος θα γίνει λευκό νάνο αστέρι περίπου σε 8 δισεκατομμύρια έτη από τώρα. Αφότου γίνει λευκός νάνος, τότε θα ψύχεται αργά-αργά για δισεκατομμύρια έτη. Τελικά όταν θα γίνει πάρα πολύ ψυχρός δεν θα εκπέμπει πλέον φως.

Η δομή του Ήλιου

Ο ήλιος έχει διάφορα στρώματα, το πιο εσωτερικό του είναι ο πυρήνας, που είναι περίπου 400.000 χλμ σε διάμετρο και περιέχει περίπου το 60% της μάζας του ήλιου και λιγότερο από το 2% τον όγκο του. Εδώ πραγματοποιείται η πυρηνική τήξη, η θερμοκρασία φθάνει τους 15.000.000 βαθμούς Kelvin, η πίεση 250 δισεκατομμύρια ατμόσφαιρες και η πυκνότητα του είναι 150 φορές μεγαλύτερη του νερού.

Το επόμενο στρώμα από τον πυρήνα, είναι η ζώνη της ακτινοβολίας. Ένας σφαιρικός φλοιός με πάχος το 40% της ηλιακής ακτίνας και η θερμοκρασία της είναι περίπου 2 έως 8.000.000 Κ. Είναι ένα στρώμα μέσω του οποίου η ενέργεια του πυρήνα, με τη μορφή ακτινοβολίας, μεταφέρεται μέσα από διαδοχικές απορροφήσεις και εκπομπές των φωτονίων με τα ελεύθερα ηλεκτρόνια και τα ιόντα της ζώνης ακτινοβολίας. Τα φωτόνια αφού συνέχεια συγκρούονται φτάνουν με τυχαίο τρόπο μέχρι την επιφάνεια. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι χρειάζονται, αυτά τα φωτόνια, περίπου 20 εκατομμύρια έτη για να ταξιδέψουν αυτήν την απόσταση.

Στο επόμενο στρώμα που είναι το μεταφοράς, το πάχος φθάνει στο 15% της ακτίνας του ήλιου και επικρατούν θερμοκρασίες της τάξεως των 2.000.000 Κ. Είναι εκεί όπου οι πυρήνες του υδρογόνου και τα βαρύτερα στοιχεία συνδυάζονται με τα ελεύθερα ηλεκτρόνια για να σχηματίσουν τα ουδέτερα άτομα ή ιόντα. Η παρουσία των οποίων είναι σε θέση να απορροφήσουν τα φωτόνια. Η μεταφορά πλέον της ενέργειας προς τα εξωτερικά στρώματα, γίνεται κυρίως με ανοδικά ρεύματα ύλης ενώ στο τέλος της ζώνης μεταφοράς πάλι έχουμε εκπομπές και απορροφήσεις φωτονίων. Στον ήλιο, νομίζουμε ότι αυτό το στρώμα είναι αρμόδιο για το σχηματισμό των μαγνητικών πεδίων, και έτσι αυτό έχει επιπτώσεις στη χρωμόσφαιρα και στη δραστηριότητα της κορώνας, αλλά οι λεπτομέρειες είναι ακόμα αβέβαιες.

Τα εξωτερικά στρώματα του Ήλιου υφίστανται διαφορική περιστροφή: στον Ισημερινό η επιφάνεια κάνει μια περιστροφή κάθε 25.4 ημέρες. Πλησίον των πόλων είναι 36 ημέρες. Αυτή η παράξενη συμπεριφορά οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ήλιος δεν είναι στερεός σαν τη Γη. Παρόμοια φαινόμενα συναντούμε και στους αεριώδεις πλανήτες. Η διαφορική περιστροφή φτάνει μέχρι το εσωτερικό του Ήλιου, αλλά ο πυρήνας του στρέφεται σαν να είναι στερεό σώμα.

Η δομή της ατμόσφαιρας του ήλιου μας είναι γνωστή. Πρώτα συναντάμε στο εσωτερικό της, την φωτόσφαιρα, αυτό το φωτεινό επιφανειακό στρώμα που βρίσκεται μεταξύ της αδιαφανούς ζώνης μεταφοράς και της χρωμόσφαιρας. Αυτό το λαμπρό ορατό στρώμα, έχει μέσο πάχος μόνο 2.000 χιλιόμετρα και από το οποίο η περισσότερη ενέργεια ακτινοβολείται στο διάστημα. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της φωτόσφαιρας είναι η κοκκώδης υφή, που καλείται φωτοσφαιρική κοκκίαση. Το φαινόμενο οφείλεται σε ανοδικά ρεύματα θερμών αερίων.

Η θερμοκρασία της φωτόσφαιρας είναι περίπου 6.000 βαθμοί Κ στο βαθύτερο σημείο της και 4.000 βαθμοί Κ κοντά στην επιφάνεια. Από τις ηλιακές κηλίδες είμαστε σε θέση να ανιχνεύσουμε πόσο γρήγορα ο ήλιος περιστρέφεται. Κατά ένα ενδιαφέροντα τρόπο περιστρέφεται γρηγορότερα στον ισημερινό και πιό αργά στους πόλους, το γιατί κανένας δεν ξέρει. Έχει προταθεί εν τούτοις, ότι η διαφορική περιστροφή οφείλεται στη γρήγορη περιστροφή του πυρήνα του ήλιου.

Την χρωμόσφαιρα την βλέπουμε με λαμπρό κόκκινο χρώμα σε περιόδους έκλειψης ηλίου και ανυψώνεται επάνω από τη φωτόσφαιρα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα. Η θερμοκρασία της είναι μεταξύ 4.000 βαθμών Κ (στην περιοχή που βρίσκεται πλησιέστερα στη φωτόσφαιρα) έως 50.000 βαθμούς Κ. Η έντονη άνοδος στη θερμοκρασία οφείλεται στην πυκνότητα του υλικού που μειώνεται εκθετικά με το ύψος.

Πάνω από τη χρωμόσφαιρα βρίσκεται το εντυπωσιακό στέμμα (κορώνα) και στο φάσμα της βρίσκουμε μερικές λαμπρές γραμμές, που προέρχονται από έντονα ιονισμένα άτομα στοιχείων. Η υψηλή θερμοκρασίας του στέμματος, είναι η αιτία της εκπομπής ακτίνων-Χ από εκεί. Η θερμοκρασία της ανεβαίνει από 500.000 Κ έως και 2.000.000 βαθμούς Κ.

Και τέλος ο ηλιακός άνεμος, που είναι ηλιακή ακτινοβολία μαζί με έντονο ρεύμα πρωτονίων, ηλεκτρονίων και πυρήνων ηλίου, που εκτοξεύονται από την ατμόσφαιρα με ταχύτητες εκατοντάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Τα σωματίδια αυτά ταξιδεύουν κατά μήκος των ανοικτών μαγνητικών γραμμών του στέμματος.

Ένα από τα φαινόμενα της ηλιακής δραστηριότητας είναι οι ηλιακές κηλίδες (σκοτεινές περιοχές πάνω στον ηλιακό δίσκο που φαίνονται έτσι μόνο αν συγκριθούν με το περιβάλλον τους) με θερμοκρασίες μικρότερες του περιβάλλοντος τους (μόνο 3.800 βαθμούς Κέλβιν). Είναι πολύ μεγάλες - έκτασης 50.000 χιλιομέτρων.

Η διάρκεια τους φτάνει από μερικές ώρες μέχρι μερικές ημέρες. Το μαγνητικό πεδίο των κηλίδων είναι τεράστιο, χιλιάδες φορές ισχυρότερο του ηλίου (που έχει γενικά ασθενές μαγνητικό πεδίο). Το φαινόμενο αυτό των ηλιακών κηλίδων είναι περιοδικό, που κορυφώνεται και υποχωρεί κάθε 11 έτη. Την ανακάλυψη τους την οφείλουμε στον Γαλιλαίο το 1613.

Μια άλλη δραστηριότητα του ήλιου είναι το εντυπωσιακό φαινόμενο των προεξοχών. Οι προεξοχές είναι τεράστια νέφη ιονισμένου αερίου που εκτοξεύονται πάνω από την φωτόσφαιρα μέσα στο στέμμα.

Υπάρχουν επίσης οι στεμματικές συμπυκνώσεις και οι οπές. Είναι περιοχές του στέμματος με μεγάλη πυκνότητα και θερμοκρασία. Εκεί γίνεται έντονος ιονισμός των ατόμων και δημιουργία πλάσματος.

Αναφορά:Σελίδα της NASA

Mάζα (kg)	1.9891 x 10³⁰
Διάμετρος (km)	1.392 x 10⁶
Μέση πυκνότητα	1.42 kg/m³
Περίοδος περιστροφής (ημέρες)	25.38 days
Mέση επιφανειακή θερμοκρασία (K)	5800 K
Mέγιστη επιφανειακή θερμοκρασία (K)	7500 K
Ελάχιστη επιφανειακή θερμοκρασία (K)	4700 K
Φασματικός Τύπος	G2 V
Φωτεινότητα (watts)	3.83 x 10²⁶
Απόλυτο ορατό μέγεθος	4.8