Ο χορός των εικασιών.
Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το πείραμα που έλαβε χώρα το 1943 στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας των Η.Π .Α. Ένα αντιτορπιλικό του πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, ονόματι Ελτριτζ, πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο, ήταν το «πειραματόζωο».
Καθένας έχει ακούσει κι από κάτι σχετικά με το «Πείραμα της Φιλαδέλφειας». ‘Aλλοι λένε ότι πρόκειται για ένα πείραμα τηλεμεταφοράς, άλλοι οπτικής εξαφάνισης κι άλλοι πως πρόκειται για πείραμα χωροχρονικής μετακίνησης.
Οι ιστορίες περιγράφουν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο πείραμα να φλέγονται, να κείτονται ενωμένοι με τα μέταλλα του πλοίου, να είναι αναίσθητοι ή σε κώμα. Όσοι επέζησαν, εικάζεται ότι εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται μετά από ώρες. Κάποιοι άλλοι ότι ακινητοποιούνται και φυσικά πως οι περισσότεροι από τους επιζήσαντες έχουν βαριά ψυχολογικά προβλήματα.
Εξακολουθώντας να αναφερόμαστε στις εικασίες, το Ναυτικό των Η.Π.Α. χρησιμοποίησε τις εξισώσεις της Θεωρίας των Ενιαίων Πεδίων του Αϊνστάιν για να υλοποιήσει, με τη βοήθειά του, μια χωρική ή και χρονική μεταφορά του πλοίου. Κάποιοι είδαν το πλοίο στο λιμάνι του Νόρφολκ, να εμφανίζεται εκεί από το πουθενά, να μένει για ένα με δύο λεπτά και έπειτα να εξαφανίζεται. Ξεκίνησε από τότε λοιπόν μια σειρά από συσχετισμούς, βιβλία, άρθρα και απόψεις κάθε είδους. ‘Aρχισαν να συνδυάζουν το γεγονός με το Τρίγωνο των Βερμούδων, με εξωγήινη τεχνολογία(της οποίας η ασυναρτησιολογία άνθισε τις επόμενες δεκαετίες), με μυστικά υπερόπλα και απόρρητα πειράματα.
Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων, αλλά ούτε και να τις δεχτούμε χωρίς κάποιο βαθμό σκεπτικισμού. Στο παρόν άρθρο θα μελετήσουμε το πείραμα της Φιλαδέλφειας υπό το εξής πρίσμα: πρώτον δεχόμενοι ότι έλαβε χώρα την εποχή που αναφέρεται και δεύτερον λαμβάνοντας υπόψη τα τεχνολογικά μέσα και τις φυσικές θεωρητικές γνώσεις που κατείχαν οι Σύμμαχοι του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Θα προσπαθήσουμε έτσι να περιγράψουμε τις αιτίες, τις μεθόδους και τα αποτελέσματα ενός πειράματος που γέννησε τόσες πολλές εικασίες, σε σημείο μάλιστα που σήμερα να πιστεύουν κάποιοι ότι δε συνέβη ποτέ! Ας περάσουμε όμως στη περιγραφή του πειράματος όπως την δηλώνουν κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες και μετέπειτα ερευνητές του συμβάντος.
Το πείραμα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι εχθροπραξίες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Οι σύμμαχοι και οι Ναζί συνειδητοποιούν ότι με τις συμβατικές μεθόδους πολέμου αυτός θα διαρκούσε έως την εξάντληση των δυνάμεών τους.
Υπό αυτό το πρίσμα, κυρίως οι Ναζιστικές δυνάμεις, πειραματίζονται και αναζητούν κάθε δυνατή νέα τεχνολογία. Στο φόβο της ήττας από κάποιο υπερόπλο, ακολουθούν την ίδια πορεία και οι Σύμμαχοι. Όλοι οι διαθέσιμοι επιστήμονες των συμμαχικών δυνάμεων και όσοι έφυγαν από τα κατεχόμενα των Ναζιστών, βρίσκονται στην Αμερική και δουλεύουν υπέρ της νίκης των συμμάχων.
Ο δρ. Ράινχαρτ ήταν ένας από τους σχεδιαστές του πειράματος της Φιλαδέλφειας. Γεννήθηκε και σπούδασε στην Αμερική φυσικός και μαθηματικός, πήρε το διδακτορικό του τη δεκαετία του 1930 και λόγω της οικονομικής τότε κρίσης δούλεψε σε στρατιωτικά- κυβερνητικά προγράμματα. Δηλώνει λοιπόν σχετικά με το θέμα αυτό:
«[...] η γενική προσπάθεια τότε ήταν η άμυνα και όχι η επίθεση. Η αρχική ιδέα απέβλεπε στην αντιμετώπιση των εχθρικών βλημάτων και ιδιαίτερα της τορπίλης [...] Έτσι με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από το πλοίο, οι τορπίλες όχι μόνο δε θα έφταναν ποτέ στα τοιχώματα του πλοίου, αλλά θα γύριζαν και από κει που ήρθαν. Στη συνέχεια κάποιος έριξε την ιδέα να χρησιμοποιήσει το ίδιο πεδίο και για να εξασφαλίσει την οπτική κάλυψη του σκάφους, με άλλα λόγια, να το κάνει αόρατο, δημιουργώντας ηλεκτρομαγνητικό πεδίο όχι μόνο στο νερό αλλά και στον αέρα…»
Η ιδέα εξελίχθηκε και φυσικά έγιναν πειράματα. Το πιο ολοκληρωμένο πείραμα, ωστόσο, ήταν το εν λόγο. Έτσι, το πρωί της Τρίτης, στις 17 Αυγούστου του 1943, το αντιτορπιλικό Έλντριτζ ξεκίνησε από το λιμάνι Νιούαρκ της Φιλαδέλφειας με προορισμό το Μπρούκλιν έχοντας πάνω του τέσσερα μεγάλα πηνία. Το ένα ήταν στη πρύμη, το άλλο στη πλώρη και δύο ενδιάμεσα. Ήταν πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο.
Φυσικά πέραν του καθιερωμένου μάχιμου εξοπλισμού είχε και τον πρόσθετο για το καμουφλάζ. Υπήρχαν τουλάχιστον δύο επιπλέον ηλεκτρογεννήτριες, ένας σταθμός ανόρθωσης και σταθεροποίησης του ρεύματος και ένας σταθμός ελέγχου ισχύος. Και οι δύο σταθμοί σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ηλεκτρομαγνητικά θωρακισμένους.
Έχοντας δοκιμάσει τις επιπτώσεις ισχυρών μαγνητικών πεδίων σε ακίνητο σκάφος, σε μη επανδρωμένο μα εξοπλισμένο, και έχοντας επιλέξει τη κατάλληλη μορφή πεδίου ώστε όχι μόνο να κάνει το πλοίο αόρατο στα ραντάρ (μικροκύματα), αλλά και στους ανθρώπους (ορατό φάσμα), ήρθε η ώρα για έλα ολοκληρωμένο πείραμα.
Το αντιτορπιλικό DE173, ή αλλιώς Έλντριτζ, καθελκύστηκε στις 25 Ιουνίου 1943. Τα πρώτα πειράματα έγιναν κατά τη διάρκεια του μήνα που για το τότε πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. ένα νέο πλοίο πρέπει να δοκιμάζεται από μη μόνιμο πλήρωμα.
Εδώ οφείλουμε να τονίσουμε ότι στα αμερικανικά αρχεία του σκάφους ως ημερομηνία της καθέλκυσής του αναφέρεται 25η Ιουλίου του 1943, αλλά όταν το σκάφος πέρασε στην Ελληνική κατοχή τα έγγραφα, του ως γνήσια αντίγραφα, ανέγραφαν 25 Ιουνίου. Δεν υπάρχει λόγος κάποιος από την Ελληνική πλευρά να άλλαξε την ημερομηνία για να αποκαλύψει κάτι, αλλά υπάρχει λόγος κάποιος από το Αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό να ήθελε να συγκαλύψει κάτι.
Ανώνυμοι αυτόπτες μάρτυρες από την αποβάθρα εκείνο το πρωί, ισχυρίζονται ότι το DE173 (Έλντριτζ) καθώς έφευγε από τον κόλπο Ντελαγουάρ και όντας ακόμα εντός του οπτικού τους πεδίου, καλύφθηκε από μια πρασινωπή ομίχλη που εκτείνονταν έως και 100 μέτρα πέρα από το πλοίο.
Ο Κάρλος Μιγκουέλ Αλλέντε, ήταν τότε ναύτης στο εμπορικό πλοίο Άντριου Φάρασεθ της εταιρίας Μαίητσον Λάινς με έδρα το Νόρφολκ. Το Φάρασεθ έφυγε από το Νόρφολκ τη Δευτέρα 16 Αυγούστου με προορισμό τη Βόρειο Αφρική. Ακολουθούσε μια νηοπομπή κατά μήκος της ακτής και πριν στραφεί προς τα Ανατολικά συνάντησε το Έλντριτζ την ώρα που έβγαινε από το κόλπο του Ντέλαγουάρ, το πρωί της 17ης Αυγούστου.
Ο Κάρλος Μ. Αλλέντε Βρισκόταν στη γέφυρα μαζί με ένα αξιωματικό του εμπορικού ναυτικού ονόματι Μάουζελυ, ένα ναύτη από το Ρόανοκ της Βιρτζίνιας, ονόματι Ρίτσαρντ Πράις, και έναν ακόμα άτομο, ονόματι Κόνναλυ, από τη Νέα Αγγλία ή τη Βοστόνη.
Ο ίδιος αργότερα διηγήθηκε σε μερικούς συγγραφείς και ερευνητές του φαινόμενου το τι παρατήρησε εκείνο το πρωί, καθώς τα δύο πλοία συναντήθηκαν για λίγο:
«[...] θα θέλετε να ξέρετε για το μεγάλο πείραμα του Αϊνστάιν; Λοιπόν εγώ ο ίδιος βούτηξα το χέρι μου μέχρι τον αγκώνα μέσα σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο, που περιστρεφόταν με τη φορά που ακολουθούν οι δείκτες του ρολογιού γύρω από το πειραματικό πολεμικό πλοίο DE173. Ένοιωσα την πίεση του πεδίου πάνω στο χέρι μου.
Παρατηρούσα τον αέρα γύρω από το πλοίο.. σιγά σιγά τυλίχθηκε από ένα πράσινο σύννεφο (θα πρέπει να ήταν η σκόνη των μορίων του, υποθέτω). Σε λίγο το DE173 έγινε αόρατο και το περίγραμμά του μόλις που διακρινόταν μέσα στο σύννεφο.. Το πλοίο που βρισκόμουν εγώ περνούσε από δίπλα του. Ναι, σήμερα μπορώ να τα πω όλα αυτά, αλλά ποιος δίνει σημασία;
[...] οι ήχοι; Α, ναι. Το σύννεφο έβγαζε ένα απαλό σφύριγμα τη στιγμή που άρχιζε να σχηματίζεται, αλλά στη συνέχεια καθώς ο τεράστιος πράσινος στρόβιλος κάλυψε το DE173, έβγαζε ένα ήχο σαν το βουητό της καταιγίδας..
Το πεδίο ήταν ένα στρώμα από στατικό ηλεκτρισμό τόσο δυνατό, ώστε με πέταξε κάτω, εμένα που βρισκόμουν πάνω στο κατάστρωμα του δικού μου πλοίου.. Όταν έφτασε στο μάξιμουμ της δυναμικότητάς του και μου έδωσε τη σπρωξιά, δεν ήταν το σώμα μου, αλλά μόνο το χέρι μου που δέχτηκε το χτύπημα. Κι όμως αρκετά ισχυρό για να με κάνει να χάσω την ισορροπία μου.
Γιατί όμως δεν έπαθα ηλεκτροπληξία τη στιγμή που βούτηξα το χέρι μου μέσα στο ηλεκτρικό σύννεφο; Ίσως επειδή φορούσα ψηλές λαστιχένιες γαλότσες του ναυτικού..
Το γραφείο Ερευνών του Ναυτικού δεν ξέρει ακόμα τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Λένε πως «ανατράπηκε» το πεδίο. Αργότερα κατάλαβα την σημασία που είχε για την ιστορία της επιστήμης εκείνη η μέρα..»
Το Έλντριτζ έφτασε στο Μπρούκλιν την 18η του Αυγούστου. Επιστολές ανώνυμες ή με ψευδώνυμο, που ανά καιρό στάλθηκαν σε ερευνητές του φαινόμενου, περιγράφουν το πλήρωμα ως εξαιρετικά επηρεασμένο από το πείραμα.
Κάποιοι του πληρώματος ήταν απανθρακωμένοι πλήρως, κάποιοι άλλοι μερικώς και όλοι οι επιζήσαντες ήταν τρελοί (ή χαρακτηρίστηκαν έτσι). Το πλοίο φλέγονταν σε μερικά σημεία, τα μέταλλα έλιωσαν σε κάποια άλλα, ενώ μερικοί από το πλήρωμα βρέθηκαν να είναι ενωμένοι με τα μέταλλα του πλοίου και φυσικά νεκροί και απανθρακωμένοι.
Οι μαρτυρίες συνεχίζουν αναφέροντας ότι πολλοί από τους επιζήσαντες αναφλέγονταν στο άγγιγμα μαγνητισμένων υλικών, εξαφανίζονταν χωρίς λόγο ή ακινητοποιούνταν μην μπορώντας να ελέγξουν το σώμα τους. Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι το πλοίο τηλεμεταφέρθηκε για μερικά λεπτά στο Νόρφολκ και επέστρεψε στιγμιαία. Δεν μπορώ δυστυχώς να αποδεχτώ τους ισχυρισμούς αυτούς, αλλά ούτε και να τους χαρακτηρίσω αναληθείς. Μπορώ όμως να προσεγγίσω το εγχείρημα τούτο με βάση τα περισσότερο λογικά δεδομένα που συγκέντρωσα.
Μια λογική προσέγγιση του πειράματος της Φιλαδέλφειας.
Τρία πράγματα με πείθουν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε πραγματικά, αν και όχι όπως το περιγράφουν οι διάφοροι ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι αυτόπτες μάρτυρες.
Το πρώτο είναι πως το τέλος του πολέμου ήταν ήδη φανερό στον ορίζοντα της ιστορίας. Έτσι για να το επισπεύσουν, κάνανε κάθε λογής πείραμα προς την ανακάλυψη τεχνολογιών που θα τους βοηθούσαν να τελειώνουν μιαν ώρα νωρίτερα.
Το δεύτερο είναι πως ένα ιονισμένο αέριο καμουφλάρει τέλεια, ως προς τα ραντάρ, οτιδήποτε βρίσκεται μέσα του.
Και τρίτον, είναι γνωστό από τη Φυσική ότι ισχυρά μαγνητικά πεδία ή ηλεκτροστατικά πεδία, μπορούν να εκτρέψουν ελάχιστα μια δέσμη φωτός ή ακόμα καλύτερα, ένα φωτόνιο από τη πορεία του. Το πώς και το γιατί είναι καθαρά θέμα συνδυασμού ηλεκτροδυναμικής και της θεωρίας του ηλεκτρομαγνητισμού.
Ωστόσο, το ηλεκτροστατικό πεδίο είναι από τη μία ιδιαίτερα ενεργοβώρο για καμουφλάζ οχήματος και από την άλλη εμφανώς εξαιρετικά επικίνδυνο. Η λύση είναι να χρησιμοποιηθεί το μαγνητικό πεδίο, το οποίο είναι λιγότερο «ατίθασο».
Το όχημα της δοκιμής θα ήταν είτε αεροπλάνο είτε πλοίο. Ένα καράβι ωστόσο φτιαγμένο από σίδηρο είναι το ιδανικό. Αυτό διότι ο σίδηρος ενισχύει το μαγνητικό πεδίο έως και 200 φορές.
Έτσι, βάλανε ηλεκτρομαγνήτες πάνω σε ένα καράβι και στο εν λόγο πείραμα μελετήσανε τις συνέπειες ενός ισχυρού σταθερού μαγνητικού πεδίου σε ένα πολεμικό πλοίο πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο. Οτιδήποτε βρίσκεται ακίνητο εντός ομοιογενούς μαγνητικού πεδίου δεν δέχεται ιδιαίτερες επιρροές από αυτό. Κάτι όμως που κινείται, δέχεται από το μαγνητικό πεδίο μια Ηλεκτρεγερτική Δύναμη (ΗΕΔ). Πάνω στο φαινόμενο αυτό στηρίζονται οι ηλεκτρικές γεννήτριες.
Η δύναμη αυτή αναγκάζει το κινούμενο σώμα να εμφανίσει τις ιδιότητες ηλεκτροστατικής φόρτισης. Με λίγα λόγια, κάθε τι κινούμενο στο σκάφος φορτιζόταν ηλεκτρικά απλά και μόνο επειδή κινούταν στο μαγνητικό πεδίο. Ακόμα και ο αέρας γύρο από το σκάφος δεχόταν αυτή τη δύναμη, με αποτέλεσμα να ιονιστεί ή να διεγερθούν οι δεσμοί των μορίων του και να εκπέμψουν πρασινωπή ακτινοβολία κατά την αποδιέγερση.
«Γιατί πρασινωπή;», θα μου πείτε. Διότι τόση ήταν η ισχύ του πεδίου, ώστε κάποια από τα μόρια του αέρα να μην ιονίζονται αλλά απλά να διεγείρονται.
Ο κ. Αλλέντε περιγράφει επιπλέον μία περιδίνηση της πρασινωπής ομίχλης και ένα βουητό. Αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι το μαγνητικό πεδίο κινούνταν μαζί με το πλοίο και σε σχέση με τον ιονισμένο αέρα γύρω του. Έτσι το ίδιο φαινόμενο που προκαλεί τα «δινορεύματα» στους μετασχηματιστές ή στο μετρητή της ΔΕΗ, το ίδιο προκάλεσε και τη περιδίνηση του αέρα.
Το βουητό της ομίχλης έχει να κάνει με το συνεχές ρεύμα που τροφοδοτούσαν τους ηλεκτρομαγνήτες. Για να μετατραπεί το εναλλασσόμενο ρεύμα σε συνεχές απαιτείται ανόρθωση. Την εποχή εκείνη δεν είχαν ημιαγωγούς και τα όμορα ηλεκτρονικά ισχύος που έχουμε σήμερα, έτσι χρησιμοποιούσαν λυχνίες. Είναι οι γνωστές λάμπες που είχαν μέσα οι παλιές τηλεοράσεις, μόνο σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αυτές οι λάμπες παρήγαγαν μη σταθερή ανόρθωση διότι έχουν ένα «θόρυβο λειτουργίας». Όχι φυσικά ηχητικό αλλά στη τάση εξόδου τους.
Αυτό έκανε το μαγνητικό πεδίο που παρήγαγαν να πάλλεται ελαφρώς, δημιουργώντας έτσι ακόμα περισσότερα και εντονότερα φαινόμενα, ένα εκ των οποίων ήταν και το βουητό.
Στο πλοίο λοιπόν, οι άνθρωποι άρχισαν να μην διακρίνουν πολλά πράγματα, ο ιονισμένος αέρας άρχισε να τους δυσχεραίνει την αναπνοή, να έχουν τσιμπήματα στο δέρμα και γενικότερα να ζαλίζονται. Καθένας που κινούνταν άρχισε να φορτίζεται ηλεκτρικά. Επειδή φορούσαν λαστιχένιες γαλότσες δεν αποφορτίζονταν αμέσως, παρά μόνο όταν ακουμπούσαν κάποιο αγώγιμο μέρος του πλοίου.
Το πλοίο δε φορτιζόταν διότι το μαγνητικό πεδίο κινούνταν μαζί με αυτό. Το κύτος του ήταν ακίνητο ως προς το πεδίο. Έτσι όσο περισσότερο κάποιος κινούνταν πάνω στο πλοίο χωρίς να ακουμπήσει κάπου, τόσο ποιο έντονη ήταν η αποφόρτιση. Ωστόσο, μέσα σε ένα τόσο ισχυρό πεδίο, αρκούσαν και μερικά βήματα ώστε να καεί κάποιος στην αποφόρτιση, ολόκληρος ή μερικώς.
Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Το μαγνητικό πεδίο του σκάφους ήταν ανομοιογενές. Επιπλέον, είχε έντονο και μεγάλο «θόρυβο λειτουργίας». Οι δύο αυτές ιδιότητες προκαλούσαν απότομες αλλαγές της έντασης του πεδίου σε μερικές περιοχές του σκάφους, προκαλώντας φόρτισή τους ηλεκτροστατικά. Το πλοίο όμως γειωνόταν στη θάλασσα, οπότε τα σημεία του αυτά δεν φορτιζόντουσαν αλλά διαρρέονταν από ηλεκτρικό ρεύμα μεγάλης έντασης προκαλώντας την υπερθέρμανσή τους ή και την ανάφλεξη ή λιώσιμό τους. Οποιοσδήποτε βρισκόταν σε ένα από αυτά τα σημεία, θα απανθρακωνόταν στιγμιαία.
Το τελευταίο που θέλω να τονίσω είναι η συμπεριφορά των πυρομαχικών εντός ισχυρών μαγνητικών πεδίων. Είπαμε ότι πρόβλημα είχε ότι κινούνταν σε σχέση με το πεδίο, σε σχέση με το πλοίο ουσιαστικά. ’ρα οτιδήποτε ήταν αποθηκευμένο και μακριά από τις περιοχές για τις οποίες μιλήσαμε παραπάνω, δεν είχε πρόβλημα. Οποιοδήποτε πυρομαχικό όμως ιονιζόταν, τότε θα πυροδοτούνταν. Έτσι, οι φωτιές στο πλοίο ήτανε από πυρομαχικά πιθανότατα και όχι από το ίδιο το πεδίο.
Επίλογος.
Θεωρώ ότι το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε. Μάλιστα το θεωρώ και πετυχημένο. Ωστόσο είναι τρέλα να πιστεύει κάποιος ότι θα ιονίσει τον αέρα γύρω από ένα σκάφος και όχι ότι βρίσκεται πάνω στο σκάφος. Σαν ιδέα όμως είναι καλή.
Αν είχαν μια ηλεκτρομαγνητική θωράκιση γύρω από το υποψήφιο σκάφος, ένα απλό στρώμα σιδήρου, θα ήταν πολύ λιγότερο επιβλαβές το πείραμα για το πλήρωμα του πλοίου. Ίσως και η απόβαση στη Νορμανδία να είχε γίνει από αόρατα πλοία.
Φυσικά, όπως εξήγησα, δε μπορώ να αποδεχτώ ούτε τις εξαφανίσεις ανθρώπων που ήταν στο πλήρωμα τότε, ούτε τις αναφλέξεις τους, ούτε την τηλεμεταφορά του πλοίου. Αν και το δεύτερο θα ήταν πιθανό να γίνει αν με κάποιο τρόπο τα σωματίδια του πλοίου φορτίζονταν τόσο ώστε να κάνουν ένα μεγάλο κβαντικό άλμα, να σταθούν λίγο στο νέο χωρικό τους σημείο και μετά να επιστρέψουν όλα μαζί και πάλι. Ωστόσο κάτι τέτοιο παρά είναι υποθετικό.
Ολοκληρώνοντας να τονίσω ότι το Αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό, δεν αποδέχεται την ύπαρξη αυτού του πειράματος. Πολλοί ερευνητές όμως συγκέντρωσαν αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξή του.
Ένα από αυτά είναι και το εκτόπισμα του σκάφους. Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής κατοχής του, από το 1943 έως το 1951, είχε εκτόπισμα 1520 τόνων. Όταν πέρασε σε Ελληνική κατοχή είχε εκτόπισμα 1240 τόνων. Οι 380 τόνοι διαφοράς ήταν σίγουρα φορτίο από τον εξοπλισμό του σκάφους. Μπορεί φυσικά να μην ήταν και τίποτε το αξιόλογο ή το περίεργο, αλλά πιθανότατα ήταν κάτι που δεν ήθελαν να πουλήσουν.
Το αντιτορπιλικό Έλντριτζ μετονομάστηκε στο Ελληνικό Λέων. Πολλοί ήταν, πιστεύω, οι άνδρες που υπηρέτησαν στο πλοίο αυτό. Δε νομίζω ούτε εξωγήινους να άρχισαν να βλέπουν, ούτε να εξαφανίζονται, ούτε να περνάνε σε παράλληλα σύμπαντα.
Το πείραμα αυτό, αν και θανάσιμο, είναι κατά τη γνώμη μου αναμενόμενο σε συγκεκριμένες περιόδους, όπως αυτή του 1943. ’λλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι μια δεκαετία μετά ολόκληρες διμοιρίες στρατιωτών στέλνονταν να ερευνήσουν τους χώρους πυρηνικών δοκιμών, μόνο και μόνο για να μελετηθούν οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας στους στρατιώτες και γενικά στους ανθρώπους.
Τι να κάνουμε όμως, όλοι σας γνωρίζετε ότι η επιστήμη απαιτεί θυσίες και η εξουσία, για να διατηρηθεί, αίμα.
Συγγραφέας: Παύλος Μανωλούδης (paul)
Απο το: ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ
